Sofia

Sofia

We zijn met vakantie. Nou ja, vakantie, het is ons laatste verblijf in Nederland vóórdat we voorgoed naar Zweden verdwijnen. We hebben dertig jaar in Amersfoort gewoond, nooit iets gezien, en nu, op de valreep, zien we dingen in de buurt die je als ingeslapen inwoner nooit bezoekt.
Zo komen we dus binnenlopen bij een omgebouwde boerderij, het Gagelgat.

Nooit van gehoord en nu voor 't eerst.

We zijn niet de enige bezoekers. Er is nog een ander gezin dat ook de boerderij bezoekt, beziet en toegankelijk maakt voor oma, want die is er ook bij.
'Er is ook een lift oma!' hoor ik, en daar staat ze, m'n eigen moeder op ongeveer dertien jarige leeftijd. Het is die oude foto in m'n familie-archief die dat moment mogelijk maakt.

Zorgzaam loopt ze naar de oude dame toe, maar die is al te moe voor zo'n opgang. Ze heeft 't leven al gezien en is er tevreden mee.
Ik overweeg, heel kort, het meisje aan te spreken, maar ik laat haar en bewaar de illusie.
De dood bestaat niet, concludeer ik, het leven, ieders leven, begint gewoon opnieuw.


AvH, 11-8-2015