Ma

Eeuwig zingen de bossen! zei ze en
keek op van weer zo'n zweedse streekroman
waarin, natuurlijk altijd met kerstmis, de dis
uitvoerig werd beschreven,
'Julbord', weet ik nu.

Innig tevreden was ze dan. Ik geloofde dat nooit.

Nu, in Björköby, giert de wind om het huis, en ja,
de bossen zingen, ik luister en geloof.

Ik had haar die werkelijkheid graag laten zien.

AvH, 2016-12-26

Yuneken

Gezicht schuin tegen
de boekenkast
dan,
onhoorbaar haast,
'Heb een goeie verjaring',
en weg is ze.

Cadeau.

AvH, 2016-12-20

(Voor klein konijn.)


Ooit

Eens, ooit, zul je beseffen
dat de storm in je hoofd nooit
zal gaan liggen, maar dat je, ouder,
wijzer, hem beheersen leert.

Eerst dan is het dat je kiest
in welke richting je die stroom
toelaat je mee te voeren naar
waar je jouw bestemming vindt.

De weg naar dat besef is zwaar,
dat kan ik nu wel zeggen maar
onbegaanbaar?
Nee want altijd
nieuw en soms verblindend licht.

Onthou dat licht, je straalt het nu al uit, maar
laat het altijd schijnen naar die je dierbaar zijn.

AvH, 22-9-2016

Oorlog in m'n hoofd

Soms, laat in de nacht, onrust.
Te laat, te wakker, dan, juist dan
komen de spoken, ze gaan niet,
ze blijven zolang ik niet ben.

Zijn?
Slapend ben ik niet.
Wakker dan, gevlucht voor
de spoken, drijfnat bezweet.
Rechtop in bed. Gestolen rust.

Terug?
De droom is weg.
Rust dan, geen slaap.

Björköby, 2016-08-18

Voet, een discussie

Bram: M'n voet beweegt weer!
Doe jij dat God? Zieltjes winnen? eikel!
God: Ik ook van jou.

AvH, 10-6-2016

Mens

Soms, is er die lach
waarvan ik vrolijk word.
Schaterend, uitbundig, vrij!
Want een theoloog zien huilen
kan ik niet.

Twijfel, jarenlang, over wat
de essentie is van bestaan,
van zijn, van betekenis?
Maar een theoloog zien huilen
kan ik niet.

Alles heeft hij overwogen,
uitgekauwd, doorgeredeneerd
voor wie, waarom?
Maar een theoloog zien huilen
kan ik niet.

Voeten in de aarde!
Er zijn
voor wie dat nodig heeft.
Zo simpel ook
en juist
voor die de jouwe zijn.

En dan die theoloog, vooral die mens, zien lachen!
Dat kan ik, dan ben ook ik gelukkig.

AvH, 18-5-2016 (2018-04-08)

96

96 jaar zou 'ie nu zijn.
96?
En alles zien en weten
wat nu gebeurt?

Nee, pa, je hebt bewust
afscheid genomen
van en vóór deze eeuw.

Misschien wel daarom
ben je er, samen, later, met
Sofia, wijsheid betekent die naam,

voor mij, voor ons, tastbaar,
nog elke dag.

AvH, 16-5-2016

Een stille plek.

Er is in 't huis een stille plek
waar woorden, heel zorgvuldig
vertaald, geschikt, gewogen
worden opgetekend en geteld.

Die ze schrijft moet heel vaak
vluchten uit de dynamiek van
wie haar lief zijn, maar toch weg naar
waar ze schrijft en zijn kan, zelf.

Er is op die plek soms heel misschien
die vogel, je weet wel die je
soms nog wat vertelt van waar
ze is, terwijl ze naar jou kijkt.

Wees gerust, het is niet alleen die vogel
die jou ziet maar allen, allen om je heen.

AvH, 2-5-2016.

Twijfelaar?

Wie is het die steeds weer het gevecht aangaat,
de nederlaag, het onbegrip soms, vlot aanvaardt,
om er toch en altijd weer te zijn voor wie,
want jong en onervaren, dat offer niet herkent en
bot bruuskeert.

Die is het ook, die opeens de toetssteen is,
rustig, beschouwend en vooral nuchter
waaraan ik mijn ideeën scherpen kan in een
zinderend discours waarin we zoeken naar
wat nu ons leven bepaalt en beheerst.

Die is het die zo twijfelt aan wat hij toevoegt aan de zijnen
dat ik nu zeggen moet dat hij dat, juist aan allen, doet.

AvH, 1-5-2016

Er zijn

Hij is.
Al van verre word ik
waargenomen als ik
aan kom lopen.

Nauwelijks aangekomen begint
een stortvloed van feiten,
ervaringen maar ook van blijdschap
die hij ervaart.

Die blijdschap maakt
dat ik kan luisteren
zonder ergernis maar
met verwondering

voor dat feilloos geheugen
dat moeiteloos put uit
vergeten feiten, nu, vroeger,
er is geen onderscheid.

Hij is
mijn vriend.

AvH 23-4-2016

Stuiterbal

Soms, als ik geluk heb, vang ik
een moment
van wat er in dat jagend hoofdje rondgaat.

Dan is 'ie even op een aarde
die ook ik begrijp.

Meestal zweeft 'ie zielsgelukkig
door zijn zelfgeschapen koninkrijk.

AvH, 23-4-2016

Weerbarstig vlindertje

Zo'n duister vlindertje dat vermoeid en boos
komt aangevlogen en dan, heel kort maar, landt
alvorens weg te vliegen na een snel bescheid
van wat er is gebeurd.

Ze wacht, verongelijkt, als ze is neergestreken op wie
haar kent, doorziet en innig liefheeft.

Dat die er is, dat weet ze, maar geeft het nimmer toe.

Ze is veertien en ze slaapt.

AvH
13-4-2016

Een week.

Er speelt een spel van herinneringen, van discussie, van nieuwe, en oude, ervaringen die, toch nog, want aangeraakt, een inzicht openbaren dat er altijd was maar nooit herkend of zelfs bewust werd weggedrukt om slechts het dynamisch evenwicht van het zichtbare leven naar buiten te laten zien.

Dat te doorbreken, in zo korte tijd en toch zo volkomen, is een opening naar de vrijheid om opnieuw, hoe laat ook in een leven, een andere weg in te slaan en daar alsnog een licht te zien dat er altijd was voor wie het wilde zien.

Met wie ik was die week, die zal ik altijd dankbaar zijn voor wat te berde kwam en werd gewogen op de schaal waarop ik mijn antwoorden leggen kon zonder angst die schaal te zien zinken dieper dan waar wederzijds respect verloren gaat.

Zo te kunnen wisselen van inzicht, van gedachte, van passie en van ervaring.
Het was compleet.
Er was evenwicht.

AvH, 6-3-2016
(revisie 17-3-2016)

Vogel

Een vogel, zei ze, zal ik zijn maar,
wacht mij niet want als ik kom zal dat
je later, later pas, duidelijk worden, daar
waar jij gelukkig bent en waar ook ik daarom kan zijn.


AvH, 10-3-2016

Een week.

Er speelt een spel van herinneringen, van discussie, van nieuwe, en oude, ervaringen die, toch nog, want aangeraakt, een inzicht openbaren dat er altijd was maar nooit herkend of zelfs bewust werd weggedrukt om slechts het dynamisch evenwicht van het zichtbare leven naar buiten te laten zien.
Dat te doorbreken, in zo korte tijd en toch zo volkomen, is een opening naar de vrijheid om opnieuw, hoe laat ook in een leven, een andere weg in te slaan en daar alsnog een licht te zien dat er altijd was voor wie het wilde zien.

Met wie ik was die week, die zal ik altijd dankbaar zijn voor wat te berde kwam en werd gewogen op de schaal waarop ik mijn antwoorden leggen kon zonder angst die schaal te zien zinken dieper dan waar wederzijds respect verloren gaat.
Zo te kunnen wisselen van inzicht, van gedachte, van passie en van ervaring. Veel zal ik nog kunnen leren.
Het was compleet.
Er was evenwicht.

AvH, 6-3-2016

Gejat van Slauerhoff

In een gedicht daar kan ik leven,
daar is geen pijn,
daar kan ik zijn.
Geen lijf, geen angst, geen angst en beven.

Maar hier, op aard, daar woont mijn lijf,
bij dit gedicht en bij wat pijn
zonder die ik niet mijzelf zou zijn.
Ik ben, ik schrijf, en ondanks alles, blijf

in een gedicht?
Maar daar is zij niet
met wie ik al zo lang gelukkig ben.
Die mij, en ik haar, heb gekozen en
die mij nooit een ogenblik verliet.

In een gedicht kan ik niet altijd zijn.
Bij m'n geliefde wel, desnoods met ook wat pijn.

Björköby, 2016-02-04

Kopie?

Er is van ieder een kopie
die zelf natuurlijk dat niet ziet
want kent wie hem ontmoet nog niet,
of nooit want ik alleen weet wie ik zie.

AvH, 1-2-2016