Contact!
We zijn net weer eens de hele dierentuin doorgelopen. Daarna nemen we vaak een wijntje bij het restaurant voorin de tuin.
M'n favorite plaats, want uitzicht op het Siamang verblijf, met een variant op de Gibbon erin, de Siamang dus. Daarvoor kom ik in de dierentuin, voor de katten en de apen, in die volgorde.
Een van de Siamangs, er zijn er nu drie, komt vooraan zitten en het lijkt wel of 'ie me aankijkt.
Wat zou zo'n dier nu denken overpeins ik, enigszins geholpen door de alcoholische versnapering.
"Dat ik hier heel graag wel eens uit zou willen, zuipschuit!". De boodschap komt luid en duidelijk door, alsof ik een hoofdtelefoon op heb.
Als ik zover van de schrik bekomen dat ik weer naar de kooi durf te kijken zit hij nog steeds in dezelfde houding naar me te kijken.
Dit kan niet, stel ik mezelf gerust. Dit geloof ik gewoon niet basta!
"Hallo! Ben ik in beeld, ik probeer je wat te zeggen!". Opnieuw komt het binnen alsof het midden in m'n hoofd uitgesproken wordt.
"Zit jij tegen mij te praten?" probeer ik hem halfslachtig toe te "denken", maar er komt geen antwoord. "Geef me dan een teken" probeer ik nog.
Te veel gedronken is mijn eindconclusie. Ik geloof het echt niet, stel ik mezelf ten overvloede gerust.
Als we huiswaarts gaan zie ik dat hij weg is. Naar het binnenverblijf waarschijnlijk.
Ik kan het niet nalaten toch nog langs de kooi te lopen op weg naar de uitgang.
Vooraan in de kooi is een stukje zand schoongeveegd.
"Thomas!" staat er met grote letters.
Baldric
Baldric
Ik zag hem langzaam minder worden
Maar een kat zien sterven wil ik niet.
Ik heb goede raad gezocht
Maar een kat zien sterven kon ik niet.
Ik heb z'n ogen zelf gesloten
Maar een kat zien sterven kan ik niet.
AvH, 4 oktober 2015
Mairaell
Mairaell
Zo'n heel nieuw burgertje
geland op deze bol.
Ze is er welkom weten we.
Haar ontvangst is liefdevol.
De wereld is niet altijd mooi,
dat is een treurig feit.
Maar Mairaell wordt door jullie,
op die wereld voorbereid.
Die zekerheid, dat veilig huis,
daar groeit ze nu in op.
Daar kan ze zijn en worden
wat ze wil, dat mensje in de dop.
Na deze chûte voor jou één wens,
Mairaell Zaniane Freemelinn, word een complete mens!
AvH, 20-8-2015
Sofia
We zijn met vakantie. Nou ja, vakantie, het is ons laatste verblijf in Nederland vóórdat we voorgoed naar Zweden verdwijnen. We hebben dertig jaar in Amersfoort gewoond, nooit iets gezien, en nu, op de valreep, zien we dingen in de buurt die je als ingeslapen inwoner nooit bezoekt.
Zo komen we dus binnenlopen bij een omgebouwde boerderij, het Gagelgat.
Nooit van gehoord en nu voor 't eerst.
We zijn niet de enige bezoekers. Er is nog een ander gezin dat ook de boerderij bezoekt, beziet en toegankelijk maakt voor oma, want die is er ook bij.
'Er is ook een lift oma!' hoor ik, en daar staat ze, m'n eigen moeder op ongeveer dertien jarige leeftijd. Het is die oude foto in m'n familie-archief die dat moment mogelijk maakt.
Zorgzaam loopt ze naar de oude dame toe, maar die is al te moe voor zo'n opgang. Ze heeft 't leven al gezien en is er tevreden mee.
Ik overweeg, heel kort, het meisje aan te spreken, maar ik laat haar en bewaar de illusie.
De dood bestaat niet, concludeer ik, het leven, ieders leven, begint gewoon opnieuw.
AvH, 11-8-2015
Ik heb een kind gertrouwd.
Ik heb een kind getrouwd.
Er blijft een kind in elke vrouw.
Soms zichtbaar nog, maar meestal niet.
Te veel gezien, te veel verdriet?
Bedolven onder wat ze weten wou?
Ze leeft, ze ziet, ze is, maar dan
is leven anders dan gedroomd.
Hard, nuchter, van dromen afgeroomd.
Het kind in haar? Waar leeft het van?
Van hoop, van onverstoord vertrouwen
op die merel, die koolmees of die kat
die er altijd zal zijn op Ellens pad.
Het enige waarop ik nu nog kan bouwen
is, dat er dat kind nog is, zo puur en rein
en dat ik moet zorgen dat het er kan zijn.
AvH
3-5-2015
Harm in een Haiku
Harm in een Haiku
Harm heeft gelopen.
Lopen, dat is zijn leven.
Nog heel lang hoop ik.
Björköby, 20-3-2015
Onmacht
Onmacht
Ik was een kind en kon nog huilen,
puur uit kinderlijk verdriet.
Veel te snel al, niet veel later, was die kracht er niet.
Ik was al weg, op pad langs levens klem en kuilen.
Geliefden waren er, zo velen, wier leven hen te snel verliet.
En ik?
Ik zocht niet meer maar werd gelukkig met wie ik later heb ontmoet.
Met één blik op een schietbaan heb ik haar, en het geluk begroet.
Maar huilen om wie ik had verloren? Huilen, nee, dat kon ik niet.
M'n liefste ben ik gaan waarderen toen leven niet vanzelf meer sprak
en toen ze onvermoeid heeft volgehouden, sterker, sterker nog dan ik.
We zijn er nog, en heel gelukkig in een nieuw leven met een nieuwe blik.
Daar kan ik, daar kunnen wij, zo moet ik zeggen, leven onder een eigen dak.
Wie ik verloor zal bij me blijven, voor hen is er geen ver verschiet.
Maar huilen om wie ik heb verloren? Huilen, nee, dat kan ik niet.
Bram, 6 januari 2015