Voor M.

Feniks

Boos, verlaten, kind,
alles, ieder, was je kwijt.
Je bent terug nu,
sterk en uit as verrezen,
thuis bij wie er voor jou zijn.

Björköby, 2020-11-30

Terug naar toen

Eén biertje maar, één
met Cees, ooit m’n oudste broer.
Niet, nooit, voorbij, voor altijd.

Björköby, 30-8-2018.

Later

En na die week die zoveel helder maakte is wat er toen zich
openbaarde nooit meer in het dagelijks rumoer teloor gegaan.
Het is gebleven, onuitwisbaar, vast.

Verbonden zijn we, werd toen helder, verbonden
met een band, onzichtbaar, altijd daar.
Waar ooit die band werd saamgesmeed
daar waren we gelukkig, toen nog allen.

Nu vorderen de jaren die we welgemoed ervaren
want weten waar hun grondslag ligt.

AvH, 2017-06-28

Ma

Eeuwig zingen de bossen! zei ze en
keek op van weer zo'n zweedse streekroman
waarin, natuurlijk altijd met kerstmis, de dis
uitvoerig werd beschreven,
'Julbord', weet ik nu.

Innig tevreden was ze dan. Ik geloofde dat nooit.

Nu, in Björköby, giert de wind om het huis, en ja,
de bossen zingen, ik luister en geloof.

Ik had haar die werkelijkheid graag laten zien.

AvH, 2016-12-26

96

96 jaar zou 'ie nu zijn.
96?
En alles zien en weten
wat nu gebeurt?

Nee, pa, je hebt bewust
afscheid genomen
van en vóór deze eeuw.

Misschien wel daarom
ben je er, samen, later, met
Sofia, wijsheid betekent die naam,

voor mij, voor ons, tastbaar,
nog elke dag.

AvH, 16-5-2016

Een week.

Er speelt een spel van herinneringen, van discussie, van nieuwe, en oude, ervaringen die, toch nog, want aangeraakt, een inzicht openbaren dat er altijd was maar nooit herkend of zelfs bewust werd weggedrukt om slechts het dynamisch evenwicht van het zichtbare leven naar buiten te laten zien.

Dat te doorbreken, in zo korte tijd en toch zo volkomen, is een opening naar de vrijheid om opnieuw, hoe laat ook in een leven, een andere weg in te slaan en daar alsnog een licht te zien dat er altijd was voor wie het wilde zien.

Met wie ik was die week, die zal ik altijd dankbaar zijn voor wat te berde kwam en werd gewogen op de schaal waarop ik mijn antwoorden leggen kon zonder angst die schaal te zien zinken dieper dan waar wederzijds respect verloren gaat.

Zo te kunnen wisselen van inzicht, van gedachte, van passie en van ervaring.
Het was compleet.
Er was evenwicht.

AvH, 6-3-2016
(revisie 17-3-2016)

Een week.

Er speelt een spel van herinneringen, van discussie, van nieuwe, en oude, ervaringen die, toch nog, want aangeraakt, een inzicht openbaren dat er altijd was maar nooit herkend of zelfs bewust werd weggedrukt om slechts het dynamisch evenwicht van het zichtbare leven naar buiten te laten zien.
Dat te doorbreken, in zo korte tijd en toch zo volkomen, is een opening naar de vrijheid om opnieuw, hoe laat ook in een leven, een andere weg in te slaan en daar alsnog een licht te zien dat er altijd was voor wie het wilde zien.

Met wie ik was die week, die zal ik altijd dankbaar zijn voor wat te berde kwam en werd gewogen op de schaal waarop ik mijn antwoorden leggen kon zonder angst die schaal te zien zinken dieper dan waar wederzijds respect verloren gaat.
Zo te kunnen wisselen van inzicht, van gedachte, van passie en van ervaring. Veel zal ik nog kunnen leren.
Het was compleet.
Er was evenwicht.

AvH, 6-3-2016

Ik heb een kind getrouwd.

Er blijft een kind in elke vrouw.
Soms zichtbaar nog, maar meestal niet.
Te veel gezien, te veel verdriet?
Bedolven onder wat ze weten wou?

Ze leeft, ze ziet, ze is, maar dan
is leven anders dan gedroomd.
Hard, nuchter, van dromen afgeroomd.
Het kind in haar? Waar leeft het van?

Van hoop, van onverstoord vertrouwen
op die merel, die koolmees of die kat
die er altijd zal zijn op Ellens pad.
Het enige waarop ik nu nog kan bouwen

is, dat er dat kind nog is, zo puur en rein
en dat ik moet zorgen dat het er kan zijn.

AvH
3-5-2015

Rust

Er is mij iemand weggenomen
die ik misschien niet missen kon.
Ze was pas laat, en in de late zon
gelukkig, onder stille bomen.

Geluk, ze heeft er voor gestreden
tegen, soms, van wie ze hield,
en die haar juist ontzegden diegene die haar had bezield.
Had ik dat, en toen, begrepen, dan had ik toen, voor haar gebeden.

Langzaam en hard, zo is het leven.
Het sloopt, het maakt de dagen één.
Verloren, die herinneringen, er blijft ten eind van alle géén.
Dan rest alleen nog maar dat ene, het eindelijk, eindelijk overgeven.

Daar ga je, en je wordt begroet, door allen die, zoals je wist,
jou zullen ontvangen, daar waar je werd gemist.


Bram, 22 december 2014

Boos, maar niet op jou.

Warm en vriendelijk was je,
voor ons, kinderen, de zon.
Je maakte dingen mogelijk
als het, soms bij ons, niet kon.
Later pas, heb ik begrepen
dat jij het was, die rijke bron.

Gelukkig werd, en ben je gebleven,
gelukkig met Nanda, trouwe levensgezel.
Geloof en hoop, en ook de liefde
die pasten bij je, wonderwel.
Dan komt de tijd met al zijn jaren,
die drukken, slopen, tot Donne's bell.

Nog één maal mag ik je bezoeken, te snel, ik ga, verdomd, verdriet!
Daar lig je, koud, en ja, daar lig je.
Ik zie je maar je bent er niet.

Bram, 14 december 2014