Onmacht

Ik was een kind en kon nog huilen,
puur uit kinderlijk verdriet.
Veel te snel al, niet veel later, was die kracht er niet.
Ik was al weg, op pad langs levens klem en kuilen.

Geliefden waren er, zo velen, wier leven hen te snel verliet.
En ik?
Ik zocht niet meer maar werd gelukkig met wie ik later heb ontmoet.
Met één blik op een schietbaan heb ik haar, en het geluk begroet.
Maar huilen om wie ik had verloren? Huilen, nee, dat kon ik niet.

M'n liefste ben ik gaan waarderen toen leven niet vanzelf meer sprak
en toen ze onvermoeid heeft volgehouden, sterker, sterker nog dan ik.
We zijn er nog, en heel gelukkig in een nieuw leven met een nieuwe blik.
Daar kan ik, daar kunnen wij, zo moet ik zeggen, leven onder een eigen dak.

Wie ik verloor zal bij me blijven, voor hen is er geen ver verschiet.
Maar huilen om wie ik heb verloren? Huilen, nee, dat kan ik niet.

Bram, 6 januari 2015