Rust

Er is mij iemand weggenomen
die ik misschien niet missen kon.
Ze was pas laat, en in de late zon
gelukkig, onder stille bomen.

Geluk, ze heeft er voor gestreden
tegen, soms, van wie ze hield,
en die haar juist ontzegden diegene die haar had bezield.
Had ik dat, en toen, begrepen, dan had ik toen, voor haar gebeden.

Langzaam en hard, zo is het leven.
Het sloopt, het maakt de dagen één.
Verloren, die herinneringen, er blijft ten eind van alle géén.
Dan rest alleen nog maar dat ene, het eindelijk, eindelijk overgeven.

Daar ga je, en je wordt begroet, door allen die, zoals je wist,
jou zullen ontvangen, daar waar je werd gemist.


Bram, 22 december 2014